Tien jaar SRVN 500: Een terugblik

Over een maand wordt de SRVN 500 alweer tien. Ze worden zo snel groot hè? Wat in 2012 begon als eenmalig evenement is in tien jaar tijd uitgegroeid tot SRVN’s grootste race en een jaarlijks spektakel waar de vereniging trots op mag zijn. Inmiddels is het voor veel leden hét hoogtepunt op de kalender en is er niets belangrijker dan winnen op de Indianapolis Motor Speedway. Winst is slechts voor weinigen weggelegd, maar ook achter de winnaars is er in de de afgelopen negen edities genoeg gebeurd. Hoog tijd dus voor een korte duik in de nu al rijke geschiedenis van ‘SRVN’s Mooiste’.

En waar beter te beginnen dan in september 2011? Hoewel er dat jaar nog geen SRVN 500 georganiseerd wordt, is het toch een belangrijke maand voor het evenement. SRVN is net opgericht en om de kalender op te vullen vinden er een aantal losse evenementen plaats, elke maand met een ander thema. September 2011 draait om ovals. Met de brute CART 1998-mod worden drie circuits bezocht: de speedways van Jacksonville en Indianapolis en – ja echt – de Drafbaan Groningen. De eerste race zal wat saai zijn verlopen, aangezien er niet één reactie op het forum over terug te vinden is, maar de tweede is meteen een klassieker. De race op Indianapolis ontvouwt zich als waar spektakelstuk waarbij Yoeri Gijsen een paar duizendste eerder over de streep komt dan Jan Wim Ensing. Om het feest compleet te maken kan men bovendien voor het eerst de race live volgen via een livestream. Ondanks dat commentator René Hoogterp een nevenfunctie heeft als safety-carbestuurder en de kijkers dus opgescheept zitten met een HUD die twee derde van het beeld in beslag neemt is men enthousiast en daarom krijgt de livestream-pilot een week later een vervolg in het Stadspark in Groningen. Het wordt een legendarische uitzending waarin iedereen kan zien hoe leider Wester Wobbes vlak voor de finish zijn motor ploft en uitvalt. Helaas zijn de beelden vanwege technisch malheur verloren gegaan. Als de rust is teruggekeerd in Groningen zit het programma er alweer op, maar de leden hebben hebben het ovalracen en de livestream omarmd en er wordt hard gewerkt aan een vervolg.

Op 22 april 2012 komt dat vervolg er. Negentien auto’s staan aan de start van de eerste SRVN 500. Anders dan de echte Indy 500 hoeven de deelnemers slechts 120 ronden af te leggen. Dat dat 300 mijl is (en dus maar 482 kilometer), wordt over het hoofd gezien. De CART 1998-mod is ingeruild voor de Dallara IR-05 en ook in het commentaarhok is er het nodige veranderd, zo heeft René Hoogterp zijn taken als safety-carbestuurder overgedragen aan Jurriaan Breuring en is er een luide claxon geïnstalleerd om cautions mee aan te kondigen. Daarnaast wordt de race gestreamd vanaf een Duitse pc van simrace.tv. Hoogterps HUD hoeft dus ook niet langer pontificaal in beeld. De race zelf wordt dankzij de nieuwe auto’s, die ronduit krankzinnig te noemen zijn, een pareltje. Meer dan de helft van het veld rijdt tijdens de eerste editie minstens één ronde aan de leiding en bij sommige doorkomsten rijdt de complete top-tien binnen een halve seconde van de leider. Coureurs die normaal niets te zoeken hebben aan de kop van het veld kunnen ineens meestrijden om de overwinning en dat levert de nodige memorabele momenten op. Hoogtepunt is misschien wel de herstart van Ferhat Çakal in ronde 103: Nog voordat Breuring de safety-car goed en wel het circuit af heeft gestuurd, duwt Çakal zijn rechtervoet al door zijn gaspedaal, een indrukwekkende drift is het gevolg. Wonder boven wonder weet hij zowel de safety-car te ontwijken als de leidende positie vast te houden. De race wordt na een zinderende slotfase uiteindelijk gewonnen door Jan Wim Ensing, die aan de finish slechts een paar duizendste marge heeft ten opzichte van Mark de Vries en Lars Koldeweij.

Dat winst en verlies in de SRVN 500 dicht bij elkaar liggen weten twee deelnemers als geen ander. Prachtig is het verhaal van Gijs Sonneveld die vorig jaar in de laatste 300 meter teamgenoot Frank Hamming verschalkte en zich tot winnaar kroonde zonder eerder in de race ook maar één ronde aan de leiding te hebben gelegen. Het tilde de cultstatus die Sonneveld al had – Gijs voor interview! – naar een hoger niveau. Maar misschien wel mooier, en sowieso droeviger, is de tragedie van Martijn Huisers in 2015. Huisers start de race vanaf de derde startrij en kan in de openingsfase goed meekomen met polesitter Yoeri Gijsen. In ronde 23 gaat het echter compleet mis als Dave de Vos in bocht twee de controle over zijn wagen verliest en Huisers geen kant op kan, hij knalt bovenop de rode bolide van De Vos. Beide coureurs kunnen hun weg gelukkig wel vervolgen, maar allebei hebben ze de nodige schade opgelopen bij de crash. Huisers mist zelfs zijn achtervleugel en is genoodzaakt om de pitstraat op te zoeken terwijl deze nog niet geopend is. Een eeuwigdurende pitstop én longest-line-penalty later is hij weer aangesloten, op een ronde achterstand van Gijsen. Alsof dat nog niet genoeg was krijgt hij twintig ronden later bij een chaotische herstart ook nog een stop-and-go-penalty. Pas in ronde 55 kan Huisers zich weer ontdoen van zijn ronde achterstand. Het is het eerste beetje geluk dat hij nodig heeft om nog een kans te maken op de overwinning. Vijftien ronden later komt de safety-car de baan op en neemt hij een risico: Tegelijk met de andere coureurs zoekt hij de pitstraat op, maar in tegenstelling tot de rest van het veld probeert hij vanaf dat moment de race uit te rijden. Geen koud kunstje overigens, het is nog vijftig ronden tot de streep en een tank ethanol gaat doorgaans maar veertig ronden mee. In ronde 88 lijkt het tij helemaal gekeerd en betaalt zijn gok zich uit als de andere deelnemers nog één keer binnenkomen voor de benodigde brandstof en hij de leiding overneemt. We spoelen door naar ronde 104: de gele Renault Clio safety-car is op de baan geweest en Huisers slaat bij de herstart direct een gat dat oploopt tot boven de drie seconden. Als het groen blijft – en dat blijft het – kan de overwinning hem eigenlijk niet meer ontgaan. De twee andere kanshebbers, Gijsen en Ensing, zijn weliswaar opgeklommen naar plaats twee en drie, maar de achterstand is nog steeds groot. Ronde na ronde lijkt Huisers zekerder van zijn zaak, maar in de verte doemen de eerste achterblijvers op. Ronde 117. Vier te gaan. Tieman gaat aan de kant, Willems wordt makkelijk ingehaald en ook Tom Schenkels houdt rekening met de aanstormende leider. Gijsen komt steeds dichterbij, maar nog altijd lijkt de voorsprong groot genoeg. Maar als Huisers in de voorlaatste ronde Wilfred Rentzenbrink nadert blijkt de gifbeker nog niet helemaal leeg. Rentzenbrink (rijdend met startnummer 13) gaat wat knullig aan de kant en ineens is de voorsprong van Huisers compleet tenietgedaan. Als ze voor de laatste keer bocht één in duiken doet Gijsen buitenom een inhaalpoging en wanneer ze bocht twee uit komen ligt Martijn Huisers niet langer aan de leiding van de SRVN 500; de race blijkt twee en een halve kilometer te lang.

Door de jaren heen is het evenement steeds populairder geworden en inmiddels schrijven zich elk jaar bijna drie keer zoveel coureurs in als voor de allereerste race. Het bevestigt de groeiende kwaliteit van de SRVN 500. Zoveel interesse heeft echter ook een keerzijde: Door het toenemende aantal rijders neemt ook de kans op ongelukken toe. Absoluut dieptepunt is de editie van 2018. De race wordt ontsierd door een recordhoeveelheid cautions en voor zowel rijder als kijker is het zwoegen om ronde 125 te halen. Om te voorkomen dat de SRVN 500 langzaam verandert in een wedstrijd achter de safety-car, wordt in 2019 een radicaal besluit genomen om het aantal cautions te drukken: De computergestuurde safety-car gaat na vijf jaar en 218 ronden aan de leiding met pensioen en wordt vervangen door René de Ruijter, alias Bert Maanlander, en er wordt een team van live-stewards geïnstalleerd in de virtuele pagode. De wedstrijdleiding heeft op deze manier veel meer controle over de race; straffen kunnen live uitgedeeld worden en de safety-car komt alleen nog de baan op wanneer dat echt nodig is. Het resultaat mag er wezen; de afgelopen drie edities zijn er historisch weinig cautions en dus kunnen zowel de rijders als de kijkers thuis maximaal genieten van de gevechten op de baan. Deze nieuwe opzet, gecombineerd met een nieuw kwalificatieformat (waarbij het gemiddelde over vier ronden doorslaggevend is) en de invoering van verplichte oefenavonden, heeft de SRVN 500 naar een nieuw niveau van professionaliteit getild. Anno 2022 werkt er achter de schermen een klein leger aan vrijwilligers om alles gestroomlijnd te laten verlopen en een terugblik op 10 jaar SRVN 500 is niet compleet zonder al deze mensen te bedanken. Dus: Organisatoren, sponsoren, wedstrijdleiders, safety-carbestuurders, serverbeheerders, modmakers, livestreamers, logo-ontwerpers, reglementschrijvers, circuitinrubberaars en natuurlijk deelnemers bedankt, jullie mogen trots zijn op de afgelopen tien jaar!

Ook dit jaar wordt er natuurlijk ‘gewoon weer’ een SRVN 500 georganiseerd. Stunt Gijs Sonneveld nog een keer of komt er een nieuwe naam bovenaan de lijst? Of wordt het misschien een van de vijf oud-winnaars die aan de start hopen te staan? Op 12 juni weten we na ongeveer twee uur racen het antwoord, maar eerst moeten de rijders zich op 22 mei natuurlijk wel nog even kwalificeren. Dertig van hen verdienen dan een startbewijs, de rest krijgt op de avond van de race nog een kans op een van de laatste vijf startposities. Wie de hoofdrolspelers gaan zijn van de tiende SRVN 500 is natuurlijk niet te voorspellen, wel staat vast dat het een spektakel wordt dat je niet mag missen.